Miriam Delicado:
Interview transcript

_____________________________

Miriam Delicado : Miriam Blue Star
Sedona, Arizona, September 2008

... Ik wil niet met je praten. Echt niet. I wou dat ik een masker op kon zetten en niet hier zijn. Maar, ik ben, omwille van mijn inborst, in mijn hoofd, in mijn volledig wezen, ik weet dat we op een pad zitten dat akelig is.

... Er zijn mensen op de aarde die gelijksoortige ervaringen hebben als de mijne en we zijn aan ‘t wachten op ‘t juiste moment om verenigd op te staan -verenigd- en om naar voren te stappen en te spreken tot de wereld.

... en onmiddellijk kwam deze vloed over me. Ik dacht: Ahhhh...dit is het. En hij zei: “Heb je ooit gewerkt voor de CIA of de FBI?” En natuurlijk, ik ben 22 jaar oud. Ik wil hier niks mee te maken hebben. En ik dacht bij mezelf: “Waarom overkomt dit mij?   

Dus, wat dit fascinerend maakt is dat ik als opgroeiend kind, bij verschillende gelegenheden, van mijn vader verhalen te horen heb gekregen, dat hij op straat stond in Parijs tijdens de oorlog –omdat hij natuurlijk van Europa is- en dat een man hem benaderde. En mijn vader beweerde dat ze hem gevraagd hadden om lid te worden van het paranormale leger, het Russische Paranormale Leger.

En hij bleef tegen me zeggen: Als ze ooit jou benaderen, ga er niet op in. Versta je me? Ga nooit met hen mee, omdat als je dat doet, je hun bezit zult zijn.

… Er werd me een beeld getoond van een wezen in een ondergrondse basis die… wat daar plaatsvond was zo donker en vies en beangstigend dat het moeilijk voor me was om het te verwerken.

… Wat doe je hier? Waarom kan je me niet gewoon met rust laten? En daarna ben ik aan boord van ’t ruimteschip gewandeld.

… De wetenschap is dat we niet alleen zijn, dat we in ‘t oog worden gehouden, dat wat we doen in ‘t oog wordt gehouden door andere wezens die een zekere hoeveelheid kennis bezitten die wij niet hebben.

... Ik heb de toekomst door hen gezien, dankzij hun assistentie.

... Ik geloof dat, omdat we wakker worden gemaakt om deze informatie met andere mensen te delen, dat er grote veranderingen in ’t verschiet liggen, en dat we dat moeten begrijpen.

Of het nu een meteoor zou zijn die de aarde zou raken, of dat het nu een oorlog zou zijn die uitbreekt, of dat het nu hongersnood zou zijn, of dat er veranderingen in de aarde zouden zijn die plaats vinden – om het even wat voor dingen- dat de mens de mogelijkheid had om deze tijdslijn te veranderen of wat het ook was dat er dan zou gebeuren.

---

Start van het interview

Kerry Cassidy: Hoi, Ik ben Kerry Cassidy van Project Camelot, en we zijn hier met Delicado. En zij heeft een website, genoemd: Alienbluestar.com, en ze heeft een heel interessant verhaal te vertellen.  Ze is een contactee en ze heeft een speciale relatie met de Hopi en Maya’s, zoals we zullen ondervinden als we voortgaan in ’t interview.

Hoi, Miriam, hoe gaat het vandaag met je?

M:  Heel goed, dank u.  Dank je wel om me erbij te willen, Kerry.

K:   Absoluut.  Het is een waar genoegen.  Ik heb je boek gelezen.  Het is een fantastisch boek.   En waarom begin je niet gewoon bij ’t begin, wat het ook maar is dat goed voor je voelt, en vertel je verhaal?  En laten we daar beginnen.

Miriam Delicado: Ok. Om te beginnen, het is een heel, heel lang verhaal en het is moeilijk voor mij om in de gelegenheid te zijn om aan mensen mijn levensverhaal over te brengen, wat ik geprobeerd heb in mijn boek, Blue Star, om mensen een overzicht te geven van de verschillende dingen die me zijn overkomen.

De afgelopen twintig jaar van mijn leven waren bijzonder boeiend, en daarin heb ik verschillende contacten gehad met buitenaardsen van andere plaatsen.  En vaak hebben mensen me gevraagd waar deze wezens vandaan komen.  En dat is een grote vraag, dus daar zullen we ook op ingaan.

Maar, om de kijkers een overzicht te geven: Weet je, mijn leven startte heel raar vanaf  ’t begin, en mijn leven was geen ordinair leven toen ik opgroeide.  I begon pas te merken dat ik anders was, ongeveer rond de leeftijd van twaalf jaar oud.  En ik had ook herinneringen die me konden terugvoeren naar mijn periode als baby…  Het merendeel van mijn herinneringen kwam terug toen ik ongeveer twee jaar oud was.

Enfin, toen ik ongeveer 9 jaar oud was, kwamen mijn paranormale gaves naar ‘t oppervlak en verschillende vreemde dingen overkwamen me.  Ik begon vele heldere dromen te krijgen en allerlei dingen die ik niet kon verklaren.

Ik was gewend om in mijn jeugd dit spelletje te spelen als kind, om mensen in auto’s te bekijken…  als ik hen passeerde in een wagen. En ik probeerde uit te vissen wat ze zeiden of dachten in hun hoofd. En als ik dat deed, was het zo fascinerend voor me, sommige dingen waarover ik hen hoorde denken.  Maar, gedurende dezelfde periode, had ik angst dat ze zouden ontdekken dat ik , weet je wel, hun hersenen sondeerde, en ik wou nooit gepakt worden.

Dus, dat is een erg, erg heldere herinnering voor mij sinds ik nog heel, heel jong was.  Het is niet iets dat ik nu doe.  Het is niet iets dat ik consequent doe, telkens, of bij een specifieke gelegenheid , omdat ik natuurlijk iemands toestemming daarvoor moet vragen om dat te mogen doen.  Enfin, vanaf ’t begin was ik wat anders dan anderen.

En terwijl mijn leven voortging, werden mijn gaven steeds sterker en sterker.  En toen ik een tiener was, deed ik van alles.  Ik had profetische dromen.  En, weet je, om even termen te gebruiken die mensen zullen begrijpen, ik zag een aantal visioenen die werkelijk zijn uitgekomen in een kort tijdsbestek. En ik had ook ontmoetingen met een soort wezens waar ik niet van wist waar ze vandaan kwamen, of welke focus ….  Waar ze vandaan kwamen.

En het was echt beangstigend voor mij om op te groeien, omdat, ook al wist ik dat mijn vader soortgelijke gaven had, ik geen intens contact met mijn vader had om erover te praten met hem.  En dat maakte mijn vroege levensjaren erg moeilijk, gewoon al om die reden.

Nu, mijn vader was een interessant karakter in mijn leven omdat hij bepaalde gaven ook bleek te hebben.  En toen we kinderen waren, waren we altijd, weet je, een beetje nerveus als we in zijn buurt waren, vanuit de veronderstelling dat hij altijd zou weten wat we aan ’t doen waren.

Toen ik – vooruit springende in mijn leven, in het jaar 1988, wat 20 jaar geleden is, - deze ontmoeting met buitenaardsen had op de autostrada in Noord Brits Columbia, was dat een interessant feit.  En dit was een fysieke ontmoeting die plaatsvond en mijn hele leven veranderde.

Maar, toen het gebeurde, wist ik bijna onmiddellijk dat mijn vader ook contact had gehad, simpelweg omdat…  Een hoop dingen die deze wezens tegen me zeiden, daar had mijn vader ’t vroeger ook vaak over gehad toen we kinderen waren- over hoe de wereld uiteindelijk zou veranderen, en hoe we moesten leren te overleven, en wat het was dat we moesten doen.  Dit soort dingen.  Dus, ik heb eigenlijk altijd geweten dat hij contact heeft gehad.

K:  Werkte hij ook niet voor de, je weet wel, een bureau, een geheim…  Weet je wel, in Intel in een zekere mate?

M:  Niet dat ik weet.

K:  Omdat je praat over ‘t feit dat hij benaderd werd.  En hij waarschuwde jou ook voor benadering op een bepaald punt.  Of niet soms?

M:  Ja.

K:  En hoe weet je dat, tenzij, weet je, tenzij dat je benaderd wordt?

M:  Da’s een heel interessant verhaal dat mijn vader gewoonlijk tegen me vertelde toen ik nog kind was.  Het was een fascinerend verhaal dat me altijd, weet je wel, dat me altijd erg nerveus maakte en ik had geen flauw idee waar hij het eigenlijk over had.  Dus, wat ik moet doen, is vooruit gaan in de tijd, na 1988.

‘t Was een aantal jaren later, en ik werkte in een kleine yoghurt winkel.  En dit is een fascinerend stukje van de puzzel van m’n leven, en zelfs ik ben er vandaag nog een beetje behoedzaam door.

Dus het jaar was, weet je, een aantal jaren na 1988 en ik werkte in deze yoghurt winkel.  En ik had net een gewone dag, of ik probeerde dat te hebben.  En die man wandelde voorbij het raam van de winkel en hij keek me gericht aan, recht in mijn ogen.

En hij zei: “Heb je ooit voor de CIA of de FBI gewerkt?”
En natuurlijk, ik ben 22 jaar oud.  Ik wil met dit soort dingen niks te maken hebben.  En ik ben aan ’t denken: Waarom overkomt dit me? Ik zei: “Neen. Dat heb ik niet gedaan.” En toen begon hij verder tegen me te praten…  Hij zei: “Heb je er ooit aan gedacht om voor de Russen te werken?” En natuurlijk antwoordde ik: “Absoluut niet.”

En toen ging hij verder met tegen me te vertellen dat de Russen al een lange tijd met mensen als mij werkten.  En dat, als ik me bij hen voegde, dat ik nooit meer alleen zou zijn, dat ik zou omgeven worden door mensen die als mij zijn.  En ik antwoordde dat ik niet geïnteresseerd was.

En wat hij vertelde over het Paranormale Programma….  En hij zei dat het Paranormale Programma al een geruime tijd doorging, en natuurlijk wist ik hier alles wel van.  En ik keek heel subtiel, beleefd en met een glimlach op m’n gezicht naar deze man en zei dat ik niet geïnteresseerd was.

En hij bleef maar aandringen en zeggen: “Weet je wel hoe sterk je bent?”  En ik lachte naar hem.  Ik zei: “Ja, ik weet hoe sterk ik ben”.  En hij zei: “Maar kan je je talenten beheersen?”  En ik zei: ”Eigenlijk, ja, dat kan ik wel.”

En toen zei hij dat ze nog steeds enorm geïnteresseerd zouden zijn om met mij te werken.  En ik zei hem dat daar geen sprake van was.  Ik zei: “Wat ik graag zou hebben dat u doet, is terug gaan naar diegenen die u gestuurd hebben, bedank hen enorm voor hun interesse, en zeg hen dat het geen zin heeft om ooit terug te komen, omdat ik nooit geïnteresseerd zal zijn.”

Dus, wat dit fascinerend maakt, is dat mijn vader op verscheidene gelegenheden me een verhaal had verteld dat hij op de straten van Parijs stond tijdens de oorlog - omdat hij natuurlijk van Europa is - en hoe een man hem benaderde.  En wat mijn vader erover vertelde, was dat ze hem hadden gevraagd om deel uit te maken van het Paragnosten Leger, het Russische Paragnosten Leger.

En hij bleef maar tegen me zeggen: “Als ze ooit naar jou komen, ga niet met hen mee.  Begrijp je?  Ga nooit met hen mee, omdat – als je dat doet, zij jouw bezitten.  Je kan niet vluchten en je verstoppen, omdat ze je zullen vinden met hun hoofd.”

En dus was ik hier altijd natuurlijk enorm angstig door.  En ik zag het nut niet van volwassen worden.  Maar, op dat moment, toen die man de winkel binnen wandelde en zei: “Werk je voor de CIA of de FBI?”  wist ik exact wie hij was, waarom hij daar was en wat hij me wou vragen.  En ik was heel onvermurmbaar in dat ik niet geïnteresseerd was.  En ik ben niet geïnteresseerd in ieder die iets wil doen op dit vlak.

K:  Ok. Ja.  Ik herinner me dat verhaal van je boek en ik ben van mening dat het een echte alarmbel is.  Ik denk dat je vader wat …  ?  Misschien inheems Amerikaans bloed ergens in hem had?  Hij had met zekerheid, ik weet niet, Europees …  Wat zou jij zeggen over zijn achtergrond, in genetische termen gesproken?

M:  Mijn moeder is Duitse en, voor zover ik weet, is zij de hele lijn terug Duits.  Mijn vader is Joegoslavisch.  En, voor zover ik weet…  Zijn familie- geschiedenis gaat ver, heel heel ver terug.  Ik geloof dat er wat interessant bloed is in de lijn.  Maar , voor mij, om er iets met zekerheid over te zeggen, dat zou niet fair zijn tegenover hem of tegenover eender wie omdat ik niet zeker ben.

Maar, zover het inheemse Amerikaanse bloed gaat, neen, ik denk niet dat dat er is.  Maar, met zijn bloedlijn, als er iemand geïnteresseerd is om ’t op te zoeken, dan zou dat zeer ver terug gaan, ik bedoel, je weet wel, zelfs duizenden jaren.  Ik denk wel dat ’t heel fascinerend zou zijn om te zien waar ’t naartoe leidde.

K:  Ok.  Dus, laten we naar je incident in 1988 gaan en vertel me er iets meer over, geef ons een kort overzicht als je wil.

M: In 1988  leefde ik heel normaal, een normaal leven als jong volwassene.  Ik was net verhuisd van een klein stadje naar een grote stad in Vancouver, British Columbia. En mijn vrienden en ik hadden besloten om een wegen trip te maken naar de gemeente waar ik vandaan kom.  Onderweg naar daar, ging alles normal.  We begonnen de rit, en alles was normaal.  Maar, op de terugweg veranderde alles........alles.

We waren met z’n vieren, vier volwassenen en een jong kind in de auto.  En de trip…  we waren al uren aan ‘t rijden.  Ik was aan ‘t slapen op de achterbank van de auto.  En toen begon het buiten donker te worden.  
De mensen die aan ‘t stuur zaten, wilden een pauze, dus ze gingen op de achterbank zitten, en ik van voren, aan de passagierskant naast mijn vriend.  En opens doken deze grote licht ballen op achter de auto …. Ze leken op kleine truck lichten, eigenlijk, meestal dachten we dat het dat was… En toen dat gebeurde, waren we ons aan ‘t afvragen waarom ze zo snel reden.

Nu, deze specifieke lichten volgden ons gedurende uren en uren in ’t donker.  En telkens als we in de buurt kwamen van een auto of eender welk huis, dan weken deze lichten uit naar achter, en verdwenen ze.

Dus, na uren dat dit al aan de gang was, zijn we uiteindelijk door een stadje gereden waar we met zekerheid meenden dat we de lichten kwijt waren.  En vanaf ’t moment dat we aan de andere kant van dit stadje waren, in een bosgebied, het moment waarop we zeiden: “Ok, we zijn ervan af!  Er is geen enkele mogelijkheid dat ze ons kunnen inhalen…” net op dat moment, als in een oogopslag, waren ze er weer, die licht ballen die ongeveer zo groot waren (houdt handen 12 inches of een 30 tal centimeters van elkaar)

En ze kwamen op achter ons.  En toen, bewijs op dit vlak, zijn ze urenlang   verschenen en verdwenen, verschenen en verdwenen, in een oogopslag.  Dus, mijn vriend werd enorm nerveus, net zoals ik.  Niet één van ons was gerust over wat er allemaal gebeurde, en de mensen op de achterbank waren nog steeds aan ’t slapen.

Dus, plotseling heb ik tegen haar geschreeuwd: “Zet de auto onmiddellijk aan de kant!  Het is niet jij die ze willen. Ik ben het!”  En ik was naar ’t stuur aan ’t grijpen om de auto aan de kant te zetten, toen ze opeens omsloeg, weet je wel, zoals een ‘Raggedy Ann pop’ sloeg ze haar hoofd om en begon naar de kant te rijden en stopte aan de zijkant van de weg.

En op dat moment was de auto gevuld met licht dat kwam van alle kanten.  En deze ballen van licht zaten achter de auto.  Dus, op dat punt, ik was de enige die op dat moment bewust was van wat er gebeurde,  toen ik me omdraaide en naar achter keek, zag ik een ruimtevaartuig op de weg.

Nu, ik kon geen enkel detail onderscheiden omdat het zo mistig leek en tegelijk heel, heel helder.  En deze wezend die ongeveer 4 voet hoog waren wandelden… waren in mijn richting aan ’t wandelen.  Ze waren enorm androgyn (tweeslachtig), bijna juveniel in hun natuurlijke aard. En ze hadden grote ronde zwarte ogen.  Ze hadden helemaal geen ovale ogen.  Dit waren ronde zwarte ogen.

En ze gaven een teken dat ik uit de auto moest stappen, wat ik ook heb gedaan.  En ik was heel angstig.  Ik was weliswaar niet verlamd van angst, en dat onderscheid moet gemaakt worden.  Ik was niet verlamd van angst.  Ik had schrik. 

Dus, ik stapte uit de auto.  Ze leidden me wat verder de weg op, en op dit moment was ik zelfs nog niet aan ’t denken aan mijn vrienden, ik was me gewoon aan ’t afvragen waar ze me naartoe zouden brengen.

En op de opgehoogde wal aan de linkerkant … ze leidden me op de opgehoogde baan waar ik –toen ik opkeek- een groter ruimtevaartuig zag die twee wezens had die in de deuropening stonden.  En ze hadden blonde haren – en ik bedoel blond als sneeuw in wit haar—en de mooiste schitterende blauwe, Mediterraanse water blauwe, ogen die je ooit hebt gezien, heel moeilijk voor te stellen.  En de wezens, de kleintjes, namen me naar het ruimtevaartuig, en toen ik in de deuropening kwam, ging ik binnen, aan boord van ’t ruimtevaartuig

Maar, wat interessant was, was dat ik juist voordat dit alles gebeurde, ik een droom had in de achterzetel van de auto.  En in die droom die ik had, vertelden deze man en vrouw me iets, ze zeiden: “We komen je binnenkort halen.  Heb geen schrik.  We zijn je vrienden.  We zijn je vrienden.  We zijn je vrienden.  Heb geen schrik.”

En toen ik deze twee lange wezens zag, het moment dat ik hen bekeek, zei ik in mijn gedachten: “Wat doe je hier?  Waarom kan je me niet met rust laten?” En toen wandelde ik aan boord van ’t ruimtevaartuig.

K:  En heb je enige herinneringen van wat er aan boord van ’t ruimteschip gebeurde op dat moment?

M: Vanaf ’t moment dat ik uit dat ruimtevaartuig stapte, heb ik heel heldere herinneringen gehad.  En ik heb die heldere herinneringen gedurende twintig jaar gehad.

K:  Heldere herinneringen van wat er gebeurde aan boord van ’t ruimtevaartuig?  Of gewoon heldere herinneringen tot aan ’t punt waarover je ons net over vertelde?

M:  Beide.  Op ’t moment dat ik aan boord van ’t ruimtevaartuig was, herinner ik me een groot deel van wat me overkwam.  Ik herinner me op geen enkele wijze de volle drie uren.  Echt niet.  En ik weet niet of ik me dat ooit volledig ga herinneren of niet, omdat op dit punt…  Ik bedoel, ik heb nog geen hypnose ondergaan om mijn herinneringen te herstellen.  Dus, dat is een belangrijk punt voor mij om te stellen aan iedere kijker en het is zo dat deze herinneringen afkomstig zijn van bewuste herinneringen.

Dus, in andere woorden, ik wandelde aan boord van ’t ruimtevaartuig, ik had deze ontmoeting.  Het vergde enige tijd, maar ik kwam tot  het besef  dat het in totaal 3 uren zijn geweest.  Ik heb er goed over nagedacht en tot die conclusie ben ik gekomen.  Dus, er waren drie uren gemiste tijd.  En ik herinner me aardig wat van de informatie die ze mij gegeven hebben op dat moment.

Er waren, ah…  Er waren dingen die zo helder bij me zijn gebleven dat, zelfs terwijl ik naar jou kijk, ik nog steeds de beelden in mijn hoofd zie, iedere keer dat ik erover hoor…  weet je wel….

K:  Kan je ons een idee geven wat je overtuigde op dat moment?  En heeft dat iets te maken met wat je hier nu doet, bezoeken aan Sedona en Hopi land, de Vier Hoeken Regio?

M:  Het heeft er alles mee te maken.  Twintig jaar geleden kreeg ik berichten.  En deze berichten en informatie die me werd gegeven waren zo kristal helder voor me dat twee dagen nadat ik uit ’t ruimtevaartuig was gestapt, ik een heldere kennis had van al mijn paranormale mogelijkheden, en waar ze vandaan kwamen, en hoe ’t kwam dat ik ze had, en waarom ik ze had.

Ik begreep mijn vader op een manier die ik nooit eerder beleefde. Ik wist dat hij contact had gehad.  Ik begreep heel duidelijk dat er vele andere mensen op aarde waren die net als ik waren en dat dit alles gerelateerd was aan mekaar.

En na twee dagen, begon ik aardig wat van deze ervaringen neer te schrijven.  Ik heb ’t heus niet allemaal neergeschreven, maar sleutelwoorden die ik op papier zette.  Nu, op dit moment, zelfs met een aantal van hen, begrijp ik niet de volle inhoud van deze informatie, maar het ging over de Vier Hoeken Regio, dat deze plaatsen fungeerden als ‘veilige plaatsen’ in wat ze verwoordden als de Eind Tijden – indien deze Eind Tijden kwamen in de vorm waarin ze in hun waarschuwingen naar verwezen.

Dus, ze gaven me waarschuwingen over mogelijke toekomst- perspectieven waarin de aarde mogelijk een vernietiging zou kunnen ondergaan, en waarin mensen potentieel een heel moeilijke tijd zouden kunnen hebben.

Nu, deze waarschuwingen waren gewoon mogelijkheden, maar het waren dingen die ze me vrij duidelijk gemaakt hebben, glashelder, dat de mensheid een keuze had wat betreft het wel of niet kiezen voor het destructieve pad of het positieve pad.

Dus, een hoop van die dingen werden me twintig jaar geleden verteld.  Maar, om er wat dieper op in te gaan, ze hebben me ook een hoop specifieks verteld over de Vier Hoeken Regio.

Dus, natuurlijk begreep ik niet echt wat ze me vertelden, op dat moment trachtte ik alle informatie te verwerken, hoe deze specifieke regio een ‘veilige plaats’ was, en hoe op dit moment er bepaalde mensen waren die zich daar verzamelden.

De Vier Hoeken Regio is daadwerkelijk een belangrijke regio voor deze wezens en het is daarom dat dit één van de centrale punten is op de aarde waar bijeenkomsten plaatsvinden voor vele mensen.  En dit betekent niet dat iedereen z’n spullen moet inpakken, vertrekken, en naar de Vier Hoeken Regio gaan omdat het een ‘veilige regio’ is.

Wat het betekent, is dat, zelfs als een individueel persoon reist door de regio, zij in de mogelijkheid is om informatie te ontvangen in zichzelf, met de bedoeling om hen te assisteren en hen te helpen om te lokaliseren waar ze op deze planeet nodig mochten zijn.

Indien er een grote catastrofe plaatsvindt, zijn er met zekerheid regio’s op de aarde die fungeren als veilige plaatsen.  Maar, dat betekent niet dat je in staat zult zijn om daarheen te gaan en dat er voor je gezorgd wordt. Wat het betekent, is dat deze zones niet die grote destructie zullen doormaken, maar dat het nog steeds chaos zal zijn.  Dus, dat moet even  opgehelderd worden aan iedereen, en dat deze specifieke veilige zones en veilige regio’s over de hele aarde verspreid zijn.

Nu, de inheemsen over de aarde weten deze dingen al duizenden jaren, en zij zijn diegenen die al deze kennis hebben, waar deze specifieke plaatsen zijn.  En, als we kijken naar hun mythologische verhalen, zullen we in staat zijn deze informatie te vinden.

En, tegelijkertijd werd deze kennis door hen duizenden jaren bewaakt, opdat, indien we deze informatie nodig hebben, het openbaar gemaakt zou worden, aan iedereen.  Dus, het is echt belangrijk.  De Hopi’s, net als andere inheemsen van deze planeet, spelen een rol hierin.

Nu, er moet hier nog iets opgehelderd worden over wat ik ga zeggen, omdat ik vrienden heb die in Hopi zijn.  En ik heb gepraat met mensen van daar, maar ik ben geen tussenpersoon voor hen of ik spreek niet in hun naam over wat dan ook.

Dus, ik ga dit doen, ik ga mijn ervaringen met jullie delen.  Ik ga niet praten over Hopi.  Ik ga mijn ervaringen delen die met hen te maken hebben.

K:  Misschien kan je ons vertellen waar de gouden tip vandaan kwam? Je werd op de hoogte gebracht door deze wezens in 1988 ongeveer.  Ik veronderstel dat jou ook werd gezegd om naar Hopi te gaan op een gegeven moment.  Er was ook een soort van een, ik weet niet of ’t een steen of een halsketting was, of iets dat je had en dat je begraven had in je achtertuin.  Wil je dat verhaal delen voordat we overgaan naar het grotere verhaal?

M:  Ja. De relatie tussen deze wezens en de Hopi, bij voorbeeld…  Nogmaals, dit is enkel vanuit mijn ervaringen, en het is fascinerend. Zelfs voor mij is ’t fascinerend. 

Toen ik aan boord was van ’t ruimtevaartuig, zat ik in een soort –wat ik noem- ‘lichtzetel’, en het was…  Je kon er gewoon zo naar kijken [wijst naar de stoel waar ze op zit] Behalve, inplaats van in een stoel te zitten, was het gemaakt van puur licht, het gloeide bijna.  En ik zat in deze stoel, en ik keek in de kamer, en aan weerskanten zaten er wezens naast me.  En een scherm dook op.  En het scherm was eigenlijk vrij groot.  Het was ongeveer zo groot…  Zo groot als de stoel, en weet je, twee of drie voet hoog (ongeveer 65 -100 cm.). En terwijl ik naar ’t scherm keek, kwam er informatie voorbij en beelden.

Deze beelden werden aangevuld door informatie die me gegeven werd door deze wezens, hetzij d.m.v. telepathie of, dat ze rechtstreeks met me converseerden of het voelde alsof er gewoon een constante stroom van informatie zo ongeveer in mijn hoofd geplaatst werd.

Nu, één van de dingen die ze met me hebben gedeeld, was de creatie van de mens.  En dit is sterk gerelateerd aan de Hopi en alle inheemse volkeren en onszelf.

Dus, om dit verhaal kort te houden, ze verklaarden dat ze bijgedragen hebben aan de creatie van het mensdom, maar dat ze zeker niet God waren.  Dat ze de helpers van deze aarde waren om te garanderen dat …  ze toezicht hielden, dus dat ze hier zouden zijn om over de aarde te waken, om mensen te helpen om meer te worden dat wat ze nu zijn.

Dus, in den beginne werd leven gecreëerd, maar er kwam niks van.  Dus ze... Laat me ’t zo uitdrukken dat ze als het ware zaadjes van leven over ’t land gooiden om te zien wat er van zou uitkomen.  En het idee was, dat een lichaam gemaakt zou worden, opdat de vonken van ’t leven –wij- konden erin komen en ’t leven op deze aarde ervaren.  Maar, het had geen resultaat.

In de Tweede Wereld, gaven ze dit leven meer vorm, maar dachten nog steeds dat het zou evolueren in iets meer.   En alweer werd er niks van enige echte waarde geproduceerd.

In de Derde Wereld die ze gecreëerd hebben…  En, alweer, dit waren de dingen die ze me toonden en vertelden.  En in de Derde Wereld, zeiden ze me dat de vorm –dus onze lichamen- gecreëerd werd en daarna zouden onze zielen in deze lichamen gekomen zijn.  En toen ze dat deden, hadden we al deze kennis; hadden we alle mogelijkheden om met elkaar te communiceren; we hadden telepathie, we hadden een begrip voor elkaar dat in de verste verte overstijgt wat we momenteel doen.

Maar, het was als kleine kinderen rotjes en lucifers geven om mee te spelen, maar hen niet toe te staan om te evolueren op emotioneel gebied en om in de gelegenheid te zijn om met al deze kennis om te gaan.  Dus, ze werden wat geschift.  Ze speelden wat teveel in alle richtingen.  Ze werden destructief.  En de dingen die ze deden waren heel duister en kwaadaardig op dat punt in hun bestaan.

Dus, nogmaals kreeg de wereld een soort van schoonmaakbeurt, werd opgeruimd, en alweer werden deze nieuwe lichamen gecreëerd – ik bedoel de lichamen die we nu hebben.  Dus, er was een trage evolutie van de ‘mensheid’ door de tijd heen.

Terwijl dit plaats vond, één van de dingen die gebeurde was…  In deze Derde Wereld werd me een beeld gegeven van deze mensen.  En het leek of ik van bovenaf naar hen keek.  En ik keek naar beneden in deze kamer, en ik zag deze mensen.  En deze mensen, zo werd me verteld, leefden het leven zoals het bedoeld was, wat het spirituele leven was.

En dus, omdat ze deze grote kennis hadden, en omdat ze een echt begrip hadden waarom ze hier waren en de lichamen waarvan ze gezien hadden dat die ’t goed deden, werden ze gespaard en van deze Derde Wereld vandaan gehaald, en in deze Vierde Wereld gebracht.

Nu, één van de dingen die gebeurden in dit visioen, is dat me werd gezegd dat ik deze mensen zou vinden op een dag en zou weten wat te doen.

Dus, toen ik voor ‘t eerst in de Vier Hoeken Regio kwam in 2003, wist ik dat ik door Hopi moest gaan, maar ik wist niet waarom.  Het enige dat ik wist was dat er een reden voor was, en het was een serieuze reden, het was héél, héél belangrijk.

Dus, toen ik door Hopi ging, had ik –wat ik noem- een ‘paranormale flits’, waarin ik enkele van deze Hopi mensen zag en ze veranderden recht voor mijn ogen.  En het was in deze flits dat ik alle visioenen kreeg die me aan boord van ’t ruimtevaartuig gegeven waren, evenals hetgeen ze wilden dat ik deed, evenwel als wat op de aarde aan de gang was, waar we vandaan kwamen, waar we naartoe gaan.

Het was gewoon overweldigend.  Het was zoveel.  Maar, ’t meest belangrijke is dat ik me realiseerde dat dit de mensen zijn waarvan ze wilden dat ik ze vond.  Ik realiseerde me dat de Hopi deze individuen waren –met ‘individuen’ bedoel ik mensen- die uit de Derde Wereld genomen waren en in de Vierde Wereld waren gebracht, en dat ze een belangrijk doel hadden in deze tijden.

Dus, het was geen verrassing voor me dat ik langs hen kwam.  En hun rol op de planeet is erg belangrijk voor de toekomst van iedereen.

Het is mijn hoop, en ik hoop met mijn hart, dat we allemaal, daarmee bedoel ik de Hopi, de inheemsen over de wereld, en ieder die een inzicht heeft en bezorgdheid en passie en een verlangen om deze planeet te helpen – dat we allemaal daadwerkelijk zullen samen komen en in staat zullen zijn om onszelf te redden van dit destructief pad dat me getoond werd.

K:  Je ging naar Hopi, weliswaar, en het was een interessante serie  voorvallen die je daar hadden gebracht.  En dan ook…  En ik weet niet, dit kan na 2003 zich allemaal voorgedaan hebben… Maar je ervaring van je ontmoeting met… En ik weet nu zijn naam niet meer.  Hij is een Elder (oudste) Hopi, meende ik.  En je eindigde met in zijn huis te verblijven.

Wil je over dat verhaal ook even iets vertellen?  Omdat het ….  Het is echt boeiend, in de zin van, dat jij een complete vreemdeling bent, een blanke vrouw, wandelend in de nederzetting van deze stam, en op de één of andere onverklaarbare manier hebben ze je geaccepteerd en je welkom geheten.

M:  In 2004 ondernam ik nog een korte trip.  En tijdens deze specifieke reis, wist ik, voor ik er was, wat er zou gebeuren. En ik was heel nerveus.

Op de eerst reis, kocht ik een ring in een klein winkeltje in Hopi.  En ik ging daar naar terug in 2004 en praatte tegen de vrouw die me de ring had verkocht.  En ik trachtte tegen haar een aantal dingen die me overkomen waren, te vertellen.  En de manier waarop ik erover praatte…  Ik bleef vertellen dat ik deze visioenen had, of dat ik deze dromen had, en hoe ik aan al deze informatie kwam.  En ze was echt aangedaan door de dingen die ik haar vertelde.

En ze zei tegen me: “Ik vind dat je zou moeten spreken met een van onze ouderen.”  Dus, ze aarzelde en overpeinsde wie ze naar me toe zou sturen.  En toen zei ze tegen me: “Ga naar dit plateau in de regio. Daar zit de persoon, en dit is hun naam.

En ik dacht bij mezelf: Oh, wow.  Dit is het.  Ik wist dat dit zou gebeuren.

Dus, ik ga dat plateau op en vind deze man.  En hij was aanvankelijk niet bepaald onder de indruk dat ik aan zijn deur stond.  En hij was wat aan ’t aarzelen en overpeinzen, bijna letterlijk zeggend: Wat doe je hier? Ik kan je niet helpen.

En ik zei: “Neen, ik ben enkel hier om dit met jou te delen. Dat is ‘t.”

Dus, ik begon alweer dit boeiende verhaal, over hoe ik deze visioenen had en dromen over bepaalde dingen en ik erachter was gekomen dat ze volledig gerelateerd waren aan Hopi voorspellingen.  En dat ze niet enkel gerelateerd waren.  Ze waren - bijna – identiek in hun aard.  En hun scheppingsverhaal, opnieuw, was identiek aan dat waarvan deze lange blonde entiteiten me hadden verteld.

Dus, ik vertelde hem dit alles.  En uiteindelijk keek hij naar me en zei: “Wacht eens even.  Ben jij aan ’t praten over…?”  Hij leunde zowat over tafel en zei: “Ben jij aan ’t praten over aliens (buitenaardsen)?”

En ik dacht: Ahhhh... . Het was zo’n opluchting.  Het was zo’n opluchting op dat moment, omdat ik moest wachten tot hij ’t aangaf.  En ik zei: “Ja”.  En hij zei: “Ok.  Ok, praat nu opnieuw met me.  Vertel me nu dit verhaal.”

Dus, ik ging door met tegen hem te praten, en hij bleek ’t te begrijpen en te weten wat het was waarover ik met hem praatte. En weet je, op dat punt, nadat ik urenlang met hem gesproken had, keek hij naar me en zei: “Waarom ben je hier?”
En ik antwoordde: “Ik ben hier om dit met u te delen.”
En hij zei: “Neen, waarom ben je hier?  Ik begrijp het niet.” 
En hij was er wat beverig over.
En ik antwoordde: “Wel, ik ben alleen maar hier om dit verhaal met u te delen.”
En hij zei: “Weet je, ik heb hier mensen gehad van over de hele wereld.”  Hijzelf, evenals andere Hopi’s.  Ze hebben mensen die van over de ganse wereld naar hen toekomen.   
En hij zei: “Ze komen met gelijkaardige verhalen, maar niet als deze.” Hij zei: “Ze komen allemaal naar hier en beginnen me vragen te stellen.  En jij hebt me geen enkele vraag gesteld.  Waarom?”
En ik antwoordde: “Wat kan ik u mogelijk vragen waar ik nog niet het antwoord op heb?”

En dat maakte hem nog nerveuzer.  En het is niet zo dat ik van mening ben dat ik alle antwoorden heb.  Het is eerder omdat ik weet dat ik geen Hopi nodig heb om me iets bij te brengen.  Ik weet wat ik moet weten en ik ben er tevreden mee.

Nu, wat gebeurde nadat ik een tijd bij hem was, is zelfs nog boeiender, omdat ik op een geven moment vertrokken ben.  Hij verzocht me te vertrekken omdat er iemand naar zijn huis kwam.  En ik wandelde uit zijn huis.  En ik wandelde over ’t plateau, daarna wandelde ik in de richting van de het huis van de Hopi vrouw die me de ring verkocht had.  Ze vertelde me waar ze leefde.  Haar dochter stond buiten.  Dus, ik ging zitten en begon te praten met haar dochter.

En vrij snel daarna begon ze Hopi te praten met één van haar vrienden.  En ik meen dat dàt het moment was dat ik tegen mezelf zei: Dit is het.  Er is absoluut geen greintje van vragen die achterblijven.  Omdat ze op dat moment een woord zei in de Hopi taal dat ik herkende als zijnde één van de woorden die deze lange blonde buitenaardsen tegen me uitsprak.  En ik vroeg: “Wat betekent dit?” En ze zei:  “Het betekent ‘dank u’ aan een vrouw in de Hopi taal.”  En ik antwoordde: “Wow. Dat is verbazingwekkend.”

Dus, wij tweeën hebben nog een tijdje wat rondgelopen en ik ging naar binnen om iets fris te krijgen van deze kleine plaats, iets om te drinken.  En toen ik in deze regio was, hoorde ik opeens in mijn hoofd: “Wat doe je hier?”  Heel duidelijk, alsof er iemand vlak naast me stond.

En toen ik rechts keek van die lange toonbank, daar stond aan die toonbank één van deze wezens: blonde haren, blauwe ogen.  Ze zijn ongeveer, ik schat maar, 6’ 4”, gebouwd alsof ze, weet je wel, getraind waren gedurende hun ganse leven – gewoon erg, erg sterk lijkend.

En hij staarde me aan en zei: “Wat doe je hier?”
En opnieuw zei ik: “Wel, ik kom naar huis.  Wat doe jij hier?”  Weet je wel…  ‘Waarom ondervraag je me?’ Dat soort dingen.

En er was geen conversatie met hem, maar ik wist volledig wie hij was.  En ik wou naar hem toe wandelen en zeggen: “Oh, wat doe je hier?  Laten we gaan zitten en praten.”  Maar, ik wandelde door met dat meisje, bij mezelf denkend: Neen, het is niet het juiste moment.

Ik wandelde uit deze regio en zei aan ’t kleine meisje: “Zag jij die man daarginds?”
[Ze zei]: “Ja”
Ik vroeg: “Heb je hem herkend?”
Zij zei: “Neen, ik hem hem nog nooit eerder gezien.”
En ik antwoordde: “Ok.” En ik dacht: Wow.  Dat is ook bizar.   

Er is nog iets dat ermee te maken heeft en dat ik nog graag zou delen en dat niet in ’t boek staat, maar fascinerend is.

Maar, om even verder te gaan, ik ging terug naar het huis van die oudere Hopi man.  En toen ik hem zag, zei ik tegen hem: “Dit is wat gebeurde toen ik bij ’t kleine meisje was.  Ik hoorde dit gesproken woord als één van de woorden die deze wezens tegen me spraken.”

Dus, daar was ik dan, zittend aan de tafel van die oudere man, en uit mijn achterzak haalde ik een stukje papier en opende het.  En ik zei: “Dit is de taal waarin ze met me gepraat hebben”  En ik schoof ’t stukje papier naar hem toe.  En hij probeerde om ….......
Ik zei: “Het is allemaal fonetisch geschreven omdat ik niet weet hoe ik ’t moet schrijven.”En hij zei: “Wel, waarom zeg je me niet gewoon wat de woorden betekenen?”

Dus, ik las ze voor.  En terwijl ik dat deed, bleek dat minstens 6 van de woorden op het stukje papier Hopi waren.  Eén met zekerheid, dat ik met zekerheid weet, is ‘Navajo’.  En hij zei me dat hij vermoedde dat bepaalde andere woorden op ’t stukje papier Navajo woorden waren.

Dus, deze wezens... In 1988, toen ik nog geen enkel contact had gehad met Hopi’s of Navajo’s op geen enkele manier, vorm of wijze, als 22 jarig meisje dat een normaal leven leidt, spraken deze wezens met me in een taal die ik nu, 20 jaar later, nog steeds ken.  Ik wist dat ik op een dag de mensen zou vinden waartoe deze taal behoorde. Ik had alleen niet verwacht dat het Hopi’s waren.  Ik heb altijd gedacht dat ik hen zou vinden in ’t oerwoud van Zuid Amerika of zo.

[Kerry lacht]

Dus, dit wezen dat ik zag op ’t plateau….  Wat gebeurde na deze reis in 2004, toen ik weer thuis was, was dat ik op een dag naar een restaurant ging met een vriend van me en ik vertelde hem alles over mijn reis en dat soort dingen.  We reden de rit met zijn auto.  Hij en zijn vrouw zaten vooraan.  En op de achterbank zat ik achter de bestuurder, en zijn negenjarige dochter zat rechts van me.

Dus, terwijl we reden op een heel drukke straat in Vancouver, een héél drukke straat, één van de hoofdstraten, komt er een jeep aangereden naast de auto.  En terwijl dat gebeurde, keek ik, en er zat dit blonde wezen in, dat ‘blondharige, blauwe ogen’ wezen en volledig …  zijn hoofd stijf gedraaid had naar één zijde en me direct aankeek, totaal niet op de weg lettende.  Totààl niet naar de weg kijkende.  Gewoon daar zittende en …  met zijn gezicht… gewoon naar me staren. En ik dacht: Vergeet het.  Dat is alles waar ik kon opkomen.

Maar, hier is ’t goeie nieuws.  Het kleine meisje zei: “Oh mijn god.  Kijk naar die man.  Hij lijkt zo raar.  Hij lijkt zelfs niet een mens te zijn.” [lacht]

K:  [lacht]

M: Iedereen in de auto leunde naar achter en dacht… Je weet wel, was snel aan ’t proberen om een glimp van deze man op te vangen.  En dus, alweer, daar had ik weer bevestiging van een andere individu, wat betreft al deze dingen.

En tijdens een veertiendaagse periode, nadat ik terugkwam van de reis, had ik drie confrontaties zoals de deze: één in een winkel, één op een  busstation en dan nog ééntje in de auto met m’n vrienden.  Héél raar.  Héél, héél raar. Zelfs voor mij is ’t boeiend.

K:  Ok.  Misschien kunnen we nu wat vooruit gaan naar ’t heden en wat je gehoord hebt, en misschien iets delen over ’t feit dat je hebt….  Hoe je naar voren bent begonnen te komen.  En voornamelijk, hoe je ertoe gekomen bent je boek te schrijven.

Omdat ik eerlijk moet zeggen dat ik dingen van je oppikte via …  Ik denk dat ik je op een radio show kort gehoord heb, en toen zag ik je website.  Ik zag je gezicht, en ik wist direct dat we moesten praten.  En het was de aftekening van je gezicht, het was eigenlijk niet jij.  Maar, ik had gewoon direct een connectie, en ik wist ’t gewoon.  Maar het boek… Daarna had ik dat boek en het bevestigde gewoon wat ik dacht.  Dus, kan je me vertellen over ’t schrijven van ’t boek?

M:  Grote vraag.  Heel grote vraag.  En zeker relevant voor vandaag. 

Het hele doel achter het schrijven van ’t boek, was…  Om te beginnen, het was op verzoek van hen.  Dus, in 1988 toen ik aan boord van ’t ruimteschip was, werd ik door hen gevraagd om dit te doen. Ze vroegen me om naar voren te komen en dit verhaal met anderen te delen, om mensen in te lichten wie ze waren en waar ze vandaan kwamen, opdat indien en als de tijd zou komen dat….  Indien ze hun aanwezigheid moesten kenbaar maken op grote schaal…  dat we niet angstig zouden zijn.

Dus, dit was iets heel belangrijks voor hen.  Dit was de hele bedoeling voor hen om de kennis te delen met me en om me te helpen om de aarde te begrijpen, om onszelf te begrijpen, en om hen te begrijpen.

De reden dat ik ’t nu heb neergeschreven was…  Ik moet jullie daarvoor een tijdslijn geven.  In 1988 had ik –wat ik noem- mijn ontmoeting tot ontwaken, en dat is het punt waar alles ongeveer vanaf stamt.  Ik refereer altijd aan 1988 als ik aan mensen beschrijf wat er gebeurd is.

Dus, ik werd in 1988 ingelicht over al deze dingen en er werd me gevraagd om dit te delen met anderen.  Dus, ik begon een aantal dingen te doen die ze me gevraagd hadden te doen.  En toen opeens zeiden ze: “Neen, neen, neen.  Stop, stop stop, stop.  Stil, stil, stil.  Niet meer praten.”

En ik wist dat uiteindelijk op een dag me zou verteld worden wanneer het het juiste tijdstip was om naar voren te komen en dit alles met anderen te delen.

Dus, in ’t begin van 2003, werd ik wakker op een ochtend.  Zij zeiden: “Ok, het is tijd.  Het is tijd.  Het is tijd om naar de Vier Hoeken regio te gaan”- wat dat dan ook betekende, ik was daar niet zeker van.  Maar, het was tijd voor me om te….  Wat zal ik zeggen, bij gebrek aan betere verwoordingen: om aan m’n werk te beginnen.  Dus, dat gebeurde in 2003.  En daarna, natuurlijk, de ontmoeting met de Hopi oudere en evenzo een aantal dingen die voorafgaand gebeurden in de Vier Hoeken regio die gerelateerd waren aan 1988.  Ik zei: “Ok. Ik moet beginnen met schrijven.”  En zo is ’t proces dus begonnen.

Daarna, in 2007, vlak na ’t begin van ’t jaar, werden me een hele hoop berichten doorgegeven in verschillende vormen.  Ze kwamen tot me in dromen.  Ze kwamen tot me, weet je wel, in mijn hoofd: “Je moet ’t boek afmaken, je moet ’t boek afmaken, je moet ’t boek afmaken.”

En ze vertelden me dat ’t heel belangrijk was dat ik ’t klaar had tegen november.  En ik wist echt niet waarom.  Maar ze zeiden dat ik dat ik ’t boek in nov. 2007 klaar moest hebben, omdat er een tijdslijn was van wat er op de planeet aarde zal plaatsvinden.

Dus, ik forceerde mezelf op verschillende manieren om deze opdracht te volbrengen, wat ik net op ’t nippertje gedaan heb.  Dus, het boek was klaar.  Ik stopte met schrijven.  En toen werd me verteld om dit verhaal te delen met wie er naar wil luisteren.

Nu, er werd me gezegd in 1988 dat ik anderen als mezelf zou vinden, en dat we zouden samenkomen en bijeenkomsten opstarten.

Nu, ze hebben me informatie gegeven.  En dat, opnieuw, gaat terug in de richting naar wat ik geloof dat te maken heeft met inheemsen van de aarde, door wat deze wezens aan me vertelden.  En ze zeiden dat tijdens de ‘Eind Tijden’ dat er veel veranderingen zouden plaatsvinden.  Dus…  de veranderen zijn op vele verschillende niveaus.  Het is niet enkel één verandering.  En het is niet zo simpel om deze dingen te beschrijven.

Er werd me verteld dat één ervan op spiritueel niveau zou plaatsvinden, dat daar veranderingen zouden plaatsvinden.  Op fysiek niveau zouden veranderingen plaatsvinden.  En ook op een aardse basis, voor de aarde zelf, dat er veranderingen zouden plaatsvinden.

Dus, al deze dingen waren als het ware in samenhang en neergeschreven door ’t mensdom zelf over ’t pad dat we konden nemen.  Bij voorbeeld, dat er de mogelijkheid was dat oorlog zou uitbreken, bij voorbeeld.  Dit is iets dat me echt dwarszit.  Het beangstigt me.  Het ontstelt me.  En zelfs terwijl ik dit zeg, zou ik kunnen huilen omdat …  En ik zou er goed aan doen om te huilen.  [stem breekt, geblokkeerd]

K:  Het is ok.  Ga maar gewoon rustig verder.

M:  Omdat, als iemand het leven zou hebben gehad dat ik de afgelopen 20 jaar heb gehad, om de ene na de andere ervaring gehad te hebben, bevestiging na bevestiging na bevestiging, van al deze dingen, zou niemand twijfelen aan iets en helpen op elke mogelijke manier om dit proces te stoppen.

Omdat we verantwoordelijkheden hebben…  als menselijke wezens.  Mij werd gezegd dat we een verantwoordelijkheid hebben om te doen wat we kunnen om deze aarde te redden.  We zijn niet de redders van de aarde.  We worden verondersteld diegenen te zijn die er zorg voor dragen.  We zijn hier om de rentmeesters te zijn van dit land.  Dat is een deel van waarom we hier zijn, om in de mogelijkheid te zijn om elkaar te ervaren en ook de aarde.

Maar, de manier waarop we onze levens leven, gebaseerd op dingen als hebzucht als primaire focus voor de meeste mensen, zijn we vergeten waarom het is dat we verondersteld worden hier te zijn.  En dat is juist de schoonheid van elkaar en van dit land.

En één van de dingen die ik altijd vraag aan mensen, elke persoon, en ik zeg aan hen: “Je moet jezelf echt deze vraag stellen: Ben je gelukkig?”  Het is een heel simpele vraag.  Het is het antwoord dat heel gecompliceerd wordt.

Omdat, zoals het aan me uitgelegd werd door deze wezens, het mensdom  op een pad was, een aanvarings-koers, en als we ’t niet zouden veranderen, zou dit het eindresultaat worden: destructie.

In welke vorm dan ook….  Of dat het nu een meteoor zou zijn die op de aarde zou inslaan, of dat het nu een oorlog zou zijn die zou uitbreken, of het hongersnood zou zijn, of dat er nu veranderingen van de aarde zouden zijn die zouden plaatsvinden –welk van deze dingen ook—dat de mens de mogelijkheid had om deze tijdslijn te veranderen, weg van wat ’t dan ook was dat zou gaan komen.

Nu, mensen hebben al tegen me gezegd: “Wel, je probeert een voorspelling te creëren, je bent aan ’t praten over een voorspelling.”

Maar, dat is het ‘m juist.  Voor iedereen daarbuiten die zelfs in de verte het minste van dit alles begrijpt, is dit simpel om te begrijpen, wat het is dat hier gebeurd is.  Er werd ons een geschenk aangeboden, een heel speciaal geschenk.  En dat is het geschenk om verder te kijken dan waar we nu zijn.

Nu, als we doorgaan op dit pad, dan hebben ze gezegd dat dit ’t eindresultaat is.  Maar, het geschenk is, als we de koers kunnen veranderen die we tot nu gevolgd hebben, dan zullen al deze dingen voorkomen worden, en ze zullen niet plaatsvinden.

Dus, dit is de reden voor ’t boek.  Dit is de reden dat ik naar voren gestapt ben.  Omdat ik niet tegen u wil praten.  Echt niet.  Ik wou dat ik een masker kon opzetten en niet hier zijn.  Maar, ik ben, omdat in mijn hart, in mijn denken, in mijn ganse wezen, ik weet dat we op een pad zitten dat beangstigend is.

En sommige mensen worden angstig.  Ik ben niet angstig.  Deze tranen zijn geen angst.  Deze tranen zijn eerder droefheid, omdat ik de toekomst door hen heb gezien, dankzij hun assistentie.  Dus, ik hoop dat we in staat zullen zijn om samen te komen als een mensheid om dat te veranderen.  En ik geloof dat we dat nog steeds kunnen.

Ik denk niet dat ’t mogelijk is op dit punt in de tijd om alles te stoppen.  Ik denk dat we gekomen zijn op een moment waarin het duidelijk wordt, en waarin het elke dag duidelijker wordt, dat we op een aanvarings-koers aansturen, op verschillende vlakken.

Onze voedsel voorzieningen zijn in de loop van ’t afgelopen jaar schaars geworden in bepaalde gebieden van de wereld.  Dingen als rijst, dolle koeien ziekte, de vogelpest.  De lijst gaat maar door.  Deze dingen zijn allemaal duidelijk aan ’t worden voor iedereen in de wereld.  Brandstof -de kosten van brandstof, gasprijzen, prijzen die iedereen in de wereld voelt.

Maar, al die dingen kunnen snel veranderd worden.  En dat is hoe we de aarde gaan veranderen – door mekaar te helpen.

K:  Ok.  Dus, je hebt een missie en je bent op je eigen missie en hier zijn we.  Het is nu oktober.  Eigenlijk niet oktober.  Dit is september 2008.  Ja?  En er is een prachtige wereld die ik zie als ik m’n deur open.  Hoe dan ook, er is van alles aan de gang terwijl ik nu praat.  De Amerikaanse economie gaat de poel in.  Er is mogelijk oorlog met Iran nu, weet je, achter onze rug kan ’t plaatsvinden, kan het in versnelling komen.  En er zijn ook nog andere dingen.  Dus, hoe heeft dit impact op wat je doet, wat je, ongeveer op missie stuurt, en wat de volgende schreden zijn, indien je wilt, waar je plannen je heen leiden?

M:  Aangezien dit 2008 is, dat is een heel interessante vraag voor me, omdat het … geweest is.  Ik weet eigenlijk niet hoeveel jaren, en ik weet zelfs niet of het relatie heeft met 1988…  Maar, op een punt in de loop van mijn leven gedurende de laatste twintig jaar, is 2008 een jaar geweest dat bij me blijft.

Omdat ik jarenlang geweten heb dat tussen augustus 2008 en november 2008 er grote veranderingen op aarde zouden zijn.  En wat ik bedoel is…  Ik praat niet over veranderingen van de aarde zelf, maar van de mensen.  En misschien zou het iets te maken hebben, op een bepaalde manier, met de Verenigde Staten.

Nu, ik maakte deze verklaring openbaar in januari van dit jaar.  Ik zei dat deze dingen eraan kwamen en dat de Verenigde Staten erbij zouden betrokken zijn.  En dat wat de Verenigde Staten deden, en wat er gebeurde, dat dit de hele wereld voor altijd zou veranderen.

Dus, gezien de Amerikaanse economie, die draait zoals het nu is, en de prijs van olie die op een bepaald vlak met de Verenigde Staten te maken heeft, zijn er ….  We zitten aan ’t begin van een golfbeweging die niet gemakkelijk rechtgezet zal kunnen worden, indien dat zou kunnen. 

Dus, wat mensen zouden moeten begrijpen, is dat deze dingen jaren en jaren en jaren geleden al aan me verteld werden.  En dus, wat ik probeer duidelijk te maken is, dat er in 2008 een economische repercussie zal plaatsvinden over de aarde die nooit volledig zal herstellen.  Dus, dat is de eerste verandering.

Ik heb ook gezien dat er mogelijke veranderingen van dingen plaatsvinden op een globale schaal die eerder ingrijpen in de politieke structuur van de aarde, in de volgende ….  Waarschijnlijk 4 tot 6 maanden…  Dat er een aantal veranderingen zullen plaatsvinden, rond dat tijdstip.  Dus, in de loop van 2008.  Het is als een voorloper op wat nog zal komen.

Nu, het andere jaar waar ik bezorgd over ben, en waar ik sinds 1988 grote zorgen over heb, is niet 2012 zoals velen me al gevraagd hebben.  Voor mezelf is 2012 gezien de kennis die deze wezens aan me gegeven hebben, niet een specifieke datum om zelfs maar over te denken.

Weliswaar is het jaar 2010 dat wel.  Dus, wat staat er te gebeuren in 2010?  Dat wordt me dikwijls gevraagd.  En het enige dat ik weet, is dat er een kans is op grote destructie over heel de aarde.  Kan ik zeggen dat dat oorlog betekent?  Neen.  Dat zal ik niet zeggen.  Kan ik beweren dat dit een meteoor is die eraan komt?  Dat kan ik ook niet zeggen.  Wat ik kan zeggen is dat het mensdom een rol te spelen heeft in hoe dit in 2010 afloopt.

Dus, laten we aannemen dat 2010 voorbij gaat en er niks gebeurt.  Weet je wat?  Dan ga ik hier niet zitten en zeggen: “Oh, ik zat verkeerd.”  Ik zal met  vreugde in de handen klappen, dat we gekeerd hebben wat ik al die tijd heb gezien.

Dus, het is nooit te laat.  Het elfde uur zal het elfde uur zijn tot het moment dat het gebeurt.  Dus, we hebben altijd tijd.  We hebben altijd de mogelijkheid om iets te veranderen.

En ik geloof daarin… Van alle kennis die ik geleerd heb, en alle dingen die aan me getoond werden, ik weet dat we de vaardigheden hebben om samen te werken en om veranderingen op aarde te brengen die blijvend zijn, die de vreugde en ’t geluk zal terugbrengen waarvoor we hier kwamen om te ervaren, dat we als alternatief een structuur neerzetten voor onze families en onze gemeenschappen die erop gericht is om voor elkaar te zorgen en ook voor de aarde zelf te zorgen.

En deze specifieke tijd waar we nu in zitten, het is essentieel dat we beginnen te begrijpen dat we verantwoordelijkheid moeten nemen op individuele basis.  Dat wij als individuen wel de kracht hebben om de aarde te veranderen op een positieve manier voor onze kinderen, op een manier die bevorderlijk is voor de mensen die na ons komen.

En mensen vragen me: “Waarom is het en wat is het dat deze tijd zo speciaal maakt?”  En het is omdat we de keuze krijgen, de keuze van waar ons pad ons zal leiden en ons mee zal nemen, en waar het einde zal zijn.

Indien we beslissen om door te gaan met onze hebzucht….  Kijk in de toekomst!  Het vraagt niet veel.  Je kan zo zien dat er geen enkele weg is uit deze situatie waarin we zitten, tenzij we een aantal veranderingen doorvoeren.  Hoe doen we dat?  Hoe voeren we veranderingen door?

En ik zeg tegen mensen – heel belangrijk, mensen die komen naar Project Camelot: het is een “prime directive”  het noemt onderwijzen.  Het meest belangrijke dat een individu kan doen, is zichzelf onderwijzen.

En ik praat niet enkel over politieke kwesties, of kwesties die met buitenaardsen te maken hebben, maar ik praat over jezelf onderwijzen in de zin van wie je bent als persoon.  Onderwijs jezelf op ’t vlak van hoe te leven, hoe een huis te bouwen, hoe voedsel te telen.  Stop je handen terug in de aarde om je te herinneren wie je bent, dat je herinnert waar je voedsel vandaan kwam. Dat is onderwijzen.

Het is praten over jezelf onderwijzen op alle vlakken dat je ’t nodig hebt – spiritueel, emotioneel, fysiek.  Kijk naar hoe je de keuzen die je maakt doorleeft.  Niemand, inclusief ikzelf, is perfect.  Niemand is perfect.  Maar, wat we kunnen doen is, indien het mogelijk is, de juiste keuzes maken, zodat we langzaam een wereld kunnen creëren die op de juiste weg is.

K:  Ok.  Dus je komt hier, weliswaar, naar Hopiland en Sedona en de Vier Hoeken regio.  En je missie is om mensen te doen laten samenkomen, voor zover ik ’t begrijp.

M:  Ja.

K:  En dit zijn niet enkel de inheemse Amerikaanse mensen.  En kan je daar wat meer over vertellen?

M: Ik ga met jullie een klein beetje delen van wat me twintig jaar geleden verteld was.  Toen ik aan boord van ’t ruimtetuig was, werd me verteld om anderen te vinden die zijn als mezelf, om ze samen te brengen en hen terug te brengen naar de veilige zones.  Dat er een tijd zou komen dat al deze mensen – doelend op de mensen die ik zag leven van de … genomen van de derde wereld in de vierde wereld, en zowel de anderen ‘als mezelf’- dat we allemaal weer zouden samenkomen.  En wanneer dit gebeurde, zouden er grote veranderingen op aarde plaatsvinden, voor een betere toekomst.

Dus, dit wordt dagelijks duidelijker en duidelijker voor mij…  kijk, het  nam jaren tijd voor dingen om op te duiken.  En dat is niet meer ’t geval.  En dat is een groot sleutelpunt, omdat mensen gemerkt hebben dat de wereld, en het dagelijkse leven dat ze hebben, dat alles aan ’t veranderen is – de labuer? waarop we denken, de manier waarop we handelen.  Sommige mensen lijken te dobberen door ’t leven, terwijl anderen bijna gek worden, en ze kunnen zichzelf en hun omgeving niet in de hand houden.

Wat nu aan ’t gebeuren is, is dat die bijeenkomst waar ik 20 jaar geleden over ingelicht werd, vorm begint te krijgen (The Great Gathering, noot vertaler). En mensen als ik zijn…  Er zijn mensen over de hele aarde die ervaringen hebben gehad die gelijksoortig zijn aan de mijne.  En we zijn allemaal aan ’t wachten op ’t juiste moment om op te staan in eenheid –in eenheid—en naar voren te komen en tot de wereld te spreken.  Omdat, wanneer de wereld beseft dat we hier zijn, en dat we sterk zijn, en dat we op onze eigen individuele manier hebben gewerkt aan een manier om de wereld te verbeteren en om onze maatschappijen te verbeteren, ik geloof dat ze geen enkele andere keuze hebben dan rond te kijken en te zeggen: “Ok, wat moeten we doen?”.

Omdat we geen gestoorde mensen zijn.  Mensen als ik leven heel normale levens.  En zoals ik aangeef in het boek, we zouden je beste vriend kunnen zijn of je locale buur.  We zouden de directeur van de school kunnen zijn.   We zouden je gouverneur kunnen zijn, of wat ook in ’t leven.  Je zou zelfs getrouwd kunnen zijn met iemand als ik en ’t niet weten.  Maar, als de tijd daar is, zullen we allemaal samen opstaan, en uit de kast komen waarin we leven, om onze aanwezigheid duidelijk te maken op grote schaal.

Dus, wanneer mensen hierover praten, vragen ze me constant: “Gaan deze wezens zichzelf laten zien aan ons?  Gaan ze op een grote schaal opduiken?”  Ik zeg hen dat zover ik ’t begrijp deze grote blonde wezens hier zijn als hoeders van deze aarde en dat ze zichzelf niet tonen op grote schaal en aan de massa tenzij het absoluut nodig is om dat te doen, ik bedoel, indien er een grote catastrofe zich zou kunnen voordoen, waarbij de ganse wereld weggeveegd zou worden, dan zouden ze ingrijpen. Maar, alleen dan zouden ze dat doen.  

Nu, wij – mensen als ik - zijn diegenen die naar voren zouden kunnen komen op grote schaal.   En dit is één van de vragen die me zo vaak gesteld werd, en dit is echt een belangrijk punt, dat mensen dit begrijpen: dat wanneer ze zeggen dat ze naar buiten komen, jawel , dan gaan we naar buiten komen.  We gaan uit onze huizen naar buiten komen, en uit  onze scholen, en uit onze politieke arena’s, en uit onze kleuterklasjes, als  leerkrachten.

K:  En betekent het ook niet ….  Er is werkelijk een sleutel ingrediënt dat de kinderen erbij betrekt en de bijeenkomsten gaan eigenlijk een soort van golf sturen over de planeet die impact op ons heeft en alle Indigo Kinderen zal stimuleren en alle Kristal Kinderen – hoe je hen dan ook noemt -  en ze zullen opeens weten dat het tijd is om dan samen te komen, als je begrijpt wat ik bedoel.

M:  Je begrijpt het heel goed.  En het is belangrijk om te vermelden dat, ook wanneer deze bijeenkomsten plaatsvinden, en ze zijn geweest als….  Weet je, men kan stellen dat deze bijeenkomsten al plaatsgevonden hebben over de hele Aarde, op kleine schaal.

Wat de grote bijeenkomst is, is dat bepaalde individuen, bepaalde groepen, bijeenkomen vanuit verworvenheden,  met ‘verworvenheid’ bedoel ik niets anders dan in bezit van bepaalde kennis zijn.  Dus, mensen van over de hele Aarde, met een bepaalde kennis, zullen samenkomen en wanneer ze samen opstaan, zullen ze bepaalde dingen zeggen.  En wat dat zal doen is, het gaat een boodschap uitzenden naar individuen, kinderen, jong volwassenen, weet je, naar mensen die 70 jaar oud zijn.

Maar, het zal een boodschap sturen naar iedereen die wacht, wacht.  We voelen ’t allemaal.  Iedereen heeft het al een hele tijd gevoeld.  Waar wachten we op?  Het is als zitten in een stoel en zenuwachtig worden.  Waar wachten we op?  We wachten op iets.

Eén van de dingen waarop zij wachten, is dat deze gebeurtenis plaatsvindt.  Dat is wat ik geloof, omdat dat hetgene was wat me 20 jaar geleden werd gezegd, dat het een golf zou zijn die naar deze individuen uitgaat en bijna een boodschap naar hen stuurt en zegt: “Ok.  Je bent niet alleen.  Laten we samen wakker worden en laten we samen beginnen op te staan en gekend worden en ons groeperen over de aarde.”  Omdat ’t dan is dat individuen verantwoordelijkheid zullen nemen.

Maar, het zal ook betekenen dat die mensen die in hun huis in angst leven om naar buiten te komen, dat als we samen naar buiten komen, dat we niet langer door mensen belachelijk zullen gemaakt worden, maar we zullen zijn…  We zullen individuen hebben die zeggen: “Ok. Leer me wat meer over dat pad waar je op zit.”

Omdat er meer is dan één kant van dit fenomeen.  En ik ben niet hier om te praten tegen mensen of hun op te voeden over de donkere kant.  Wat ik probeer duidelijk te maken, is dat deze kennis, dit pad, dit begrijpen dat ik heb van deze lange blonden, daadwerkelijk gaat over het verlichten van onszelf, over onszelf onderrichten, om ons te helpen om te begrijpen wie we zijn en waar we vandaan komen.  En er is geen verborgen agenda.

Ook al hebben we niet alle antwoorden.  Ik mag misschien niet alle antwoorden in pacht hebben.  Maar, als je me in een kamer stopt met een aantal andere mensen, hebben we ’t totale plaatje.  Dus, om te zeggen dat er andere dingen aan de gang zijn is vanuit mijn standpunt geen oprechte beoordeling.

Dus, het is belangrijk voor ons allemaal om samen te komen op de Aarde en op te staan als groep, en dat zal hoop ik binnenkort gebeuren.

K:   [aan Bill Ryan] Ok.  Nu hebben we tijd voor jou om jouw vraag te stellen en dan kunnen we ook terugkeren en een aantal dingen oprakelen die we gemist hebben tijdens het interview.  Ok?

Bill Ryan:  Ik heb een vraag die vele mensen die dit bekijken waarschijnlijk zouden willen dat ik ’t zou vragen.  En dat is, wanneer je praat over de Vier Werelden die allemaal vermeld werden tijdens je buitenaardse contacten en die aanwezig zijn in de Hopi legende in dezelfde vorm, kan je dat in overeenstemming brengen met het traditionele wetenschappelijke denken in termen van fossielen die gevonden werden, de evolutie van de mens?  Kan je daar enige tijdsspannes aan verbinden?  Wat betekent dit eigenlijk voor eene paleontologist?  Lukt het om die vraag te beantwoorden of is het onbekend?

M:  Dat is een interessante vraag voor mij omdat….  De manier waarop ik dit kan verklaren, is dat toen ik aan boord was van ’t ruimtevaartuig, mij kennis werd doorgegeven.  Het was bijna of ik zou zeggen dat ik onderwijs kreeg op veel gebieden.  Ok?  Eén van de gebieden was de evolutie van de mens en waar we vandaan kwamen, waar we naartoe gaan.  Dus, op dit vlak, leek het alsof ik doorheen ’t derde of vierde schooljaar ging.   Dus, ik heb alleen maar een klein beetje kennis over deze verschillende Werelden.  Ik ben niet de expert.  Maar, ik weet dat er anderen als mezelf zijn die een beter inzicht hierin zouden hebben, wat de vraag betreft.

Wat mij heel duidelijk werd, in de visioenen die me getoond werden op ’t scherm, was dat, bij voorbeeld, in het begin, ze zeiden dat het vergelijkbaar was met dat ze zaden van leven over ’t land gooiden en wachtten op leven dat zich zou vormen, en er gebeurde niks.  Dus, we waren gewoon, weet je, als wormen in modder.  Dat is ’t beeld dat in mijn hoofd verscheen.

B:  Dus, dat was zoiets als een biljoen jaren geleden.

M:  Ja.  Ja.  Tijdens de Tweede Wereld werd me getoond, in de Tweede Wereld, dat deze heel groteske levensvorm geproduceerd was en dat ze erop gewacht hebben of ’t evolueerde om te zien of ’t de juiste gastheer was voor deze vonken van leven – hoe je ’t dan ook wil noemen; ik noem het vonken van leven--  of ze in staat waren om een spiritueel leven te vergemakkelijken en een breder begrijpen van ’t universum. 

Maar dit ….  In de Tweede Wereld, het leven dat gevormd werd was heel, héél….  ‘simpel’ is het woord dat me werd doorgegeven.  Heel simpel en primitief en ’t evolueerde gewoonweg niet.  Dus, voor mezelf, als ik daarnaar kijk….  Natuurlijk, toen ik terugkwam van deze ervaring, en het heeft een tijd gevergd om dit alles te plaatsen, te associëren met de wereld, begon ik duidelijk in te zien dat dit het Dinosaurus tijdperk was.

Daarna, in de Derde Wereld, werd me van bovenaf de Aarde getoond, en daarna in deze kamer waar deze mensen waren die van de Derde Wereld werden genomen en in deze Wereld werden gebracht.  En toen mij van bovenaf getoond werd, was wat ik zag deze stad die vol licht was.  Dus, er waren steden maar niet over heel de Aarde.  Ze waren zo in groepjes hier en daar.

En dus, wanneer ikzelf, als Miriam, terugkijk op de geschiedenis als dit, zie ik het als een aantal van deze ‘vergane werelden’ waar naar gezocht is  en sommigen ervan, stukken ervan, zijn teruggevonden in de loop van onze levens, of over de afgelopen honderd jaren.

Dus, deze drie Werelden waarover gepraat werd en voorafgingen aan deze….  Het is voor mij heldere koffie, in mijn beperkte kennis van antropologie en paleontologie en de andere rest ervan.  Het is voor mij glashelder dat dit de verschillende Werelden waren.

B:  Ok.  Mijn volgende vraag die komt, hierover, is dat het–zoals je ’t verwoord- klinkt alsof je praat over de tijdslijn van de verantwoordelijkheid van de Hoeders.  Ik denk wel dat we ze zo kunnen beschrijven.  Andere mensen van onze contacten hebben ze natuurlijk anders genoemd.  Sommige mensen noemen hen ‘Diegenen die Toekijken’.  Jim Sparks noemt ze ‘De Bewakers’.  Dit zijn allemaal beschrijvingen, met de vrijheid om ’t in onze taal te verwoorden, voor een soort van wakend ras.  Misschien is dat een andere term die we kunnen gebruiken.

Maar, de tijdschaal waar ze over praten ziet er immens uit.  We zijn aan ’t praten over bepaalde honderden miljoenen jaren en waarschijnlijk biljoenen.  Hoe geavanceerd zijn deze mensen?  Waar komen ze vandaan?  Wie zijn ze?  Of zijn ze geen buitenaardsen?  Zijn ze tijd-reizigers?  Zijn ze ons in een bepaald opzicht, zoals sommige mensen in mijn kring in toenemende mate beweren?  Weet jij wat de tijdslijn hierop is?  En wat is de relatie tussen hen en de andere buitenaardsen waarover je vast ook gehoord hebt?

M:  Ja.  Om te beginnen, zou ik hen ’t liefste beschrijven met de verschillende benamingen: De Bewakers, De Zieners, De Hoeders.  Ik noem ze zelf allemaal zo en de reden waarom ik dat doe is deels omdat ze al deze dingen zijn.  Ze hoeden wel degelijk over ons, ze zijn onze hoeders; en ze behouden de kennis.  In mijn boek schrijf ik dat zij de Bewaarders zijn van de Kennis die de inheemsen hebben, enzovoort. Dus, al deze termen, deze verschillende termen die we gebruiken om hen te beschrijven, zijn correct vanuit mijn oogpunt.

De andere vraag was wat soort schaal het is waar we naar kijken voor zover het de tijd betreft?  Nu, voor zover ik begrepen heb, van wat ze met me gedeeld hebben aan boord van het ruimtevaartuig, is dat ze hier waren sinds ’t begin van de Aarde.  En dat ze een bijdrage hadden in het creëren van ’t mensdom.  Dat ook zij, zoals het beschreven werd aan mij door hen, dat zij ook zoeken om ‘God’ te vinden- ik bedoel de kunstenaar van al wat er is, al dat was, en al dat zal zijn, de schepper van alles, het prille begin, de oorsprong van alle dingen.

Dus, ze kregen een opdracht.  Het is als zeggen, weet je wel, zeggen eender wat je job is.  Als je ’s ochtends opstaat en gaat werken, dan is dat je job.  Dat is wat je weet dat je doet.  Wel, als we hier op Aarde zijn, is het niet anders voor hen om te zeggen dat dit is wat ze doen.  Zij zijn de Hoeders van de Aarde, en dit is wat ze altijd gedaan hebben.

Zover teruggaande tot de tijdsspanne waar ze van afkomstig zijn, werd me ook beschreven dat sommige van hen van ons verleden waren, ons heden, en onze toekomst, omdat door de manier waarop tijd aan me beschreven werd, ze de mogelijkheid hadden om terug en voorwaarts in de tijd te gaan en in ’t heden.  Ze hadden die bekwaamheid.  Hoe?  Je zult hen dat zelf moeten vragen omdat ik geen flauw idee heb.  [lacht]

Maar ze zeiden ook dat een aantal onder hen fysiek waren, dat ze niet anders waren dan jij of ik.  Dat ze leefden op de Aarde.  Dat ze wel degelijk onder de Aarde leefden, in de Aarde.  Dat er anderen waren die interdimensionele wezens waren, en er waren nog anderen die op andere planeten leefden.  Dat ze allemaal geschapen waren voor dezelfde taak in deze verschillende regio’s, en dat ze allemaal de mogelijkheid hadden om te communiceren met elkaar.  Het was als zeggen dat ze neven waren. 

Dus, het is een heel gecompliceerde vraag om ’t te beantwoorden, omdat het zo gecompliceerd is om ’t uit te leggen.  Het ligt bijna buiten mijn verwoorden om in staat te zijn om ’t te verklaren.

B:  Onze contactpersoon Henry Deacon, die deze situaties benaderd heeft van een totaal ander standpunt, werkend onder contract voor het Amerikaanse leger en de Amerikaanse Intelligentie Diensten, heeft ons gezegd dat het een boek van minimum duizend pagina’s zou vergen, en hij had gewoon niet de energie om dat neer te schrijven.  [lacht]  Of misschien zei hij tienduizend.  Misschien telt hij niet.

En de indruk die ik heb, is dat het hele achtergrond verhaal zo complex is, zo diep, zo gekronkeld, dat ’t bijna voor een mens niet te begrijpen is, een zodanige achtergrond van complexiteit, dat ’t neerkomt op ‘wie zijn wij om dit te proberen uit te pluizen’?  We hebben eigenlijk onze eigen problemen.  Al het andere is gewoon intellectuele nieuwsgierigheid.  Maar, het feit is dat ze er zijn.  Tenminste een aantal van hen geven om ons, lijkt het toch.

De vraag die ik heb, weliswaar, is gerelateerd aan wat ik zojuist meldde over het Amerikaanse leger en de Amerikaanse Intelligentie Diensten.  Weet je iets over de mogelijke relaties van deze groepen met het leger?  Of is het een andere groep van buitenaardsen waarmee ze hebben gewerkt?  Weet je daar iets over, of is dat een vraag waar je niet op kan antwoorden?

M:  De vraag is: Zal ik antwoorden?  Er werd me niks direct verteld door deze wezens over enige relatie die gevormd was met enige overheidsinstelling of enige groepering op de Aarde.  Dus, laat me dat duidelijk stellen.  Mij werd daarover geen directe informatie gegeven.  Ze hebben niet gezegd: “Ja, we werken met deze mensen; we werken ginds met die persoon.”

Weliswaar werden er mij dingen getoond en verteld die van een donkere kant waren, en ik werd verwittigd van bepaalde dingen.  Bij voorbeeld, op één punt werd me iets getoond….  Het is moeilijk voor me, moeilijk om erover te praten.  Er werd me een beeld getoond van een wezen in een ondergrondse bunker die…  Wat daar plaats vond, was zo duister en lelijk en beangstigend voor mij dat het moeilijk voor me was om het te verwerken.

Ik weet niet hoe ik dit deftig moet zeggen, maar het was of..  Ik zag beelden van wezens en van creaturen die voorbij het menselijke begrip gaan om waar te nemen, in ’t echte leven.  Nu, wat gebeurde…  Op ‘t moment dat me dit getoond werd, zat ik in ’t astrale, en het wezen, de lange blonde waar ik bij was, zei: “Je moet heel stil zijn, omdat als je dat niet bent, zullen ze weten dat we hier zijn.  En kom nooit naar deze specifieke plaats.  Het is daar heel gevaarlijk voor jou.”  En ik zei:”Okidoki.  Ik ga niet reizen naar zo’n soort plaats.”

Dus, hebben deze lange blonde wezens associaties met bepaalde groeperingen op de aarde?  Neen, niet voor zover ik er van op de hoogte ben.

Je vroeg me over deze andere wezens, die voor zoveel mensen bekend zijn, waarvan…  een van de grootsten de ‘Grijzen’ zijn.  Ik heb geen enkele directe informatie, hier volgt wat me gezegd werd door de lange blonden: Dat ze hier zijn als de Hoeders van de Aarde en dat ze zouden helpen om ons te beschermen voor onszelf of andere dingen waar we niet van op de hoogte zijn.

Dus, betekent dat ‘ander wezens’?  Absoluut.  Betekent dat de aanwezigheid van deze andere wezens op de planeet?  Absoluut.  Ben ik hier om over deze wezens met jullie te praten?  Neen.  Omdat ik wil dat de boodschap van de lange blonden heel duidelijk is voor mensen, dat ze hier in vrede zijn en dat ze ons geen kwaad willen doen.

Ze zullen hier niet komen en de Aarde overnemen.  Dat is niet hun bedoeling.  Als het hun bedoeling was, zouden ze dat al lang, lang geleden hebben gedaan.  En ze hebben geen duistere agenda in dit genetische programma dat ze hebben lopen.  En daar wil ik over praten omdat dat iets heel belangrijks is voor de mensen van de Aarde.

In de Derde Wereld, deze individuen die gecreëerd werden, werden gecreëerd met een spirituele ontwikkeling als doel.  En toen de spirituele ontwikkeling plaatsvond, was al deze kennis over spiritualiteit en leven een deel van wie we waren, waar we vandaan komen, en waar we naartoe gaan.  Maar nogmaals, om even terug te halen wat ik reeds gezegd heb, het was als kinderen rotjes met lucifers geven.  Ze gingen er niet goed mee om.  Dus, wat er gebeurd is, sinds het begin van ons bestaan als mensdom, is dat verschillende families over heel de Aarde deze specifieke genetische informatie werd gegeven, in ons genoom.  Ok? 

En geleidelijk gaandeweg, worden bepaalde families ‘gemonitord’ door deze Hoeders, opdat ze niets duister zouden doen, maar zouden helpen opdat, heel langzaam, deze lichamen waarin we leven, waar we een deel van zijn, de capaciteit gaat krijgen om deze grotere informatie en kennis te weerstaan.  Omdat natuurlijk onze hersenen niets meer zijn dan een computer die gebaseerd is op elektrische ladingen in ’t lichaam.  Dus, als we overladen raken met elektrische ladingen, zullen we niet de paden kunnen beheersen waarin deze informatie stroomt, en worden we gek.

Dus, deze families hebben heel langzaam hun DNA gekregen, nieuwe DNA strengen, om een beter begrip te faciliteren, een grotere kennis, groter respect voor onszelf en de Aarde.  En dat is wat er gebeurd is met die families die opgevolgd worden.  Dus, het is ook om die reden dat soms mensen dit soort dingen in hun familie hebben, omdat ze één van die families zijn die opgevolgd worden.  En dat is waarom het pad dat terugleidt naar waar we allemaal vandaan komen interessant zou zijn, om in staat te zijn om naar de stamboom door de eeuwen heen te kijken van sommige van die families.

K:  Is dit niet de ….  Dit is eigenlijk…  De Grijzen werken in een zeker op zicht voor…  Tenminste één groep werkt voor de lange blonden, of hoe je hen ook wil noemen, omdat je ook hebt zitten vertellen in je ervaring in ’t jaar 1988, dat je de vier voet (1,3 meter) hoge wezens hebt.  Ik neem aan dat dat Grijzen waren die je aan boord van ’t schip geleid hebben, waarin je een ontmoeting had met de lange blonden.  Dus wat gebeurt is, de Grijzen beheren de genetica, zo ongeveer, manipulatie onder het bevel van misschien deze lange blonde wezens.

M:  Alleen op een bepaald niveau.  En er moet hierover een verklaring worden gegeven – en dit is één van de dingen waar ik, ikzelf, heel gefrustreerd over ben geweest in verband met dit hele fenomeen- en dat is de termen die we gebruiken om te beschrijven wat het is waar we over praten.  Bij voorbeeld: wanneer ik zelf het woord ‘Grijze’ zeg, is het eerste wat in mijn hoofd opduikt een wezen dat een gerimpelde huid heeft, en dat heeft juist de energie van angst, voor mij persoonlijk.  Ze hebben…  Hun hoofden zijn groter, maar ze zijn niet enorm groot.  Hun ogen zijn lichtjes hellend.  Dat soort dingen.

Als ik praat over de Grijzen waar ik mee te maken heb, als je ze zo wil noemen, dan zijn deze vier voet groot (1,3 meter) met ronde zwarte ogen en ze lijken bijna op robots.  Er zijn in geen enkel opzicht karakteristieken aan hen.  Ze zijn heel hermafrodiet (tweeslachtig).  Die andere ‘Grijzen’ met de gerimpelde huid en hun kleine smalle neusjes, dat is een totaal ander ras.  Dus, er is een verduidelijking nodig, hieromtrent.

Dit is wat ik ook aan mensen vertel.  Er is iets dat gezegd moet worden over ’t begrip van mensen, daaromtrent, als iemand als ik naar voren komt.  Als we praten over onze ervaringen, praten we er niet uitsluitend over vanuit wat het is dat we ervaren hebben, maar ook vanuit onze percepties, begrippen en hoeveel we over hen geleerd hebben.

Dus, dit is heel belangrijk, omdat, als vijf mensen getuigen waren van een auto ongeval, alle vijf een licht verschillend verhaal zouden vertellen.  Dus, de vraag is: Is de persoon die ’t verhaal vertelt een verhaal-maker?  Zijn zij mensen die, weet je wel, ’t verhaal opsmukken?  Je moet daar rekening mee houden.  Is de persoon een krachtig verhalen-verteller, waarin hij of zij elk detail vertelt?  Weet je, je moet ook een blik werpen op ’t individu om te weten hoe je dat verhaal moet opnemen.

Dus, als het op deze wezens aankomt, mij werd ook al verteld door bepaalde individuen dat deze ‘Grijzen’ gezien zijn met deze lange blonden en dat hun agenda heel duister is.  Maar, hier komt wat ik daarop zeg.  En, nogmaals, dit heeft enige verduidelijking nodig betreffende dit onderwerp.  Ik bid dat als deze wezens er zijn…  Ik zou willen vragen aan de mensen die dit nu lezen, om zichzelf het volgende te vragen:

Ik bid dat als er Hoeders zijn die over ons meekijken en over ons waken, dat indien ze op de één of andere manier aan God gerelateerd zijn, in gedaante, of vorm, dat ze me niet veroordelen op basis van de kwaadaardige mensen op deze Aarde – omdat we allemaal hetzelfde lijken.  Onze globale beschrijvingen zijn hetzelfde.  Dus, omdat ik blank ben, bid ik dat ik niet beoordeeld wordt voor het kwaad van andere blanken.

Dus, als je één van deze wezens ooit tegenkomt, of dat het nu in je dromen is, waarin ze tot je kunnen komen, of dat het nu in ‘t astrale is, welk betekent dat je licht lichaam je verlaat, of dat het fysiek is, vraag jezelf dit, recht vanuit hier [wijst naar haar hart] “Heb ik angst of heb ik gewoon schrik?  Heb ik angst of ’t gevoel van bedreiging?”  Omdat als je je bedreigd voelt, moet je dat inzien, en je moet zeggen: “Neen, ik ga dit niet doen.  Ik ga niet meedoen.  Ik ben en zal geen deel hiervan uitmaken.”

K:  Juist.  Ze moeten zichzelf beschermen.  En ze hebben deze macht.

M:  Ja.

K:  En ze moeten beseffen dat ze deze macht hebben.

M:  Ja.

K:  En dat is een heel belangrijke boodschap.

M:  a.  Het is heel belangrijk.  Mensen vergeten dat.  Ze denken: “Oh, ik heb geen enkele controle erover.  Ik heb geen enkele macht.”  Je hebt wel degelijk een zekere hoeveelheid kracht betreffende dit fenomeen wanneer je contact hebt.  En dus is het echt belangrijk om jezelf te beschermen op die manier, mentaal.

En dat is waarom, alweer, deze lange blonden het heel duidelijk stellen dat we onszelf moeten onderwijzen, niet enkel in wat er rondom ons gebeurt in de wereld, maar ook op een meer spiritueel niveau, omdat hoe meer spiritueel je ontwaakt, hoe sterker je wordt, hoe meer je geïnformeerd wordt over hoe je spiritueel kan evolueren, zowel in ’t astrale als in dromen, om in staat te zijn jezelf te beschermen voor sommige van deze andere wezens.

Voor hen allemaal.  Voor alle wezens die daarbuiten zijn, of dat het nu de ‘Grijzen’ zijn of de ‘lange blonden’, iedereen die ik individueel ontmoet laat ik eerst kijken in mijn ogen.  Ik laat hen eerst kijken, opdat…  Als ze naar me kijken en ze kijken naar het hele plaatje,  als volgt [beweegt haar hoofd lichtjes van zijde naar zijde], dan zeg ik:”Neen, neen, neen.”

Ik herinner me specifiek één droom: de twee blonden kwamen bij me en ze probeerden om me deze héél, héél sterke boodschap te geven.  En ik zei tegen hen: “Je moet naar me kijken”  
En zij zeiden: “Er is geen tijd.  Er is geen tijd.”  
En ik zei: “Neen.  Of je stopt en kijkt me aan opdat ik in je ogen kan kijken, of ik spreek niet met jullie.”

Dus, ik keek in hun ogen en ik zag dat ze vredig waren en recht vanuit het hart.  Omdat je niet naar iemand kan kijken, naar de rest van hun lichaam. Als we willen weten wat voor iemand voor je staat, zelfs in deze wereld, dan stoppen we en kijken we in hun ogen: “Kan ik in hun ogen kijken en me gerust voelen?” 

We hebben onmiddellijke herkenning of we iemand graag hebben of niet, dus gebruik dat ook in dit fenomeen.  En als je niet wil dat dit plaatsvindt, zeg het hen.  En blijf hen gewoon vertellen dat je geen participant bent en niet bereid bent er één te worden, en je vraagt hen om te stoppen.  Je moet dat onder woorden brengen.  Zal het stoppen?  Dat weet ik niet.  Het hangt van je kracht af.  Het hangt ervan af hoe sterk je bent.

K:  Ok.  Hartelijk dank daarvoor.  Dat is heel belangrijk en ik ben blij dat we dat hier kunnen naar voren brengen.

M:  Wat ik met iedereen zou willen delen is, dat mensen als ik over heel de Aarde gepord worden om over te gaan tot actie.  En dat porren en die actie, is geloof ik heel relevant voor elk menselijk wezen op de Aarde.  Ik geloof dat, omdat we allemaal wakker geschud worden om deze informatie te delen met mensen, dat er grote veranderingen aankomen en dat we dat moeten begrijpen.

Wat is de grote kennis?  De kennis is dat we niet alleen zijn, dat we in ’t oog worden gehouden, dat er gade wordt geslagen wat we doen, door andere wezens die een zekere hoeveelheid kennis hebben die we zelf niet hebben.  En dat we verantwoordelijkheid voor onszelf moeten nemen – enkel als individu.

Je bent niet verantwoordelijk voor de Aarde.  Je bent verantwoordelijk voor jezelf.  Accepteer dat.  Omdat we allemaal wakker geschud worden, we maken allemaal de connecties met elkaar.  Waar dit allemaal naartoe leidt, ik geloof dat we allemaal wachten en zien.  Omdat niets zeker is.  We schrijven dit plan terwijl we erdoor gaan.

Een van de grootste zorgen die ik heb….  In de beelden, de visioenen die me getoond werden, de informatie die me gegeven werd aan boord van ’t ruimteschip, spraken ze vaak tegen me, toen ik bij hen was, over zaden.  En ik probeer altijd om deze informatie te delen met mensen.  Eén van de dingen die deze aarde kan redden, zijn zaden.  Omdat, als ieder individu op de planeet een kleine tuin plant, zouden we niet zoveel moeten produceren aan olie of transportatie of pollutie of plastiek of …  Weet je.  Alles.

Het zou ook elk individu op deze planeet een smaakje geven, een glimp waarom we hier zijn, om in de mogelijkheid te zijn om de schoonheid rondom ons te ervaren.

Nu, ik ga iedereen vragen om dit interview te onthouden vandaag….  Indien ze zichzelf onderwijzen op eender wat, dan ga ik hun vragen om zichzelf te onderwijzen over wat er aan ’t gebeuren is met de zaden van de Aarde.  Omdat het een heel grote zorg is voor deze lange blonde wezens en dat is het altijd geweest, en zelfs voor mij, wat ik geleerd heb in de afgelopen jaren betreffende zaden en wat er aan ’t gebeuren is op de aarde.  Het is de grootste zorg die elk individu zou moeten hebben.

Je accepteert dat we niet alleen zijn, dat is schitterend.  Maar, onderwijs jezelf op ’t vlak van zaden, omdat het je visie zal veranderen over de wereld en het zal de koers van deze Aarde veranderen naar een beter toekomst perspectief.

K:  Bewonderenswaardig.  Ok.  Dat is een heel andere aanpak dan die je gewoonlijk hoort, en ik denk wel dat er een hoop wijsheid is in die benadering.  Je hebt eigenlijk geen vrije energie nodig als je gewoon een tuin plant, nietwaar?

M:  Inderdaad.

K:  Ja.  Het is een goed idee.

M:  Ik wou ook nog iets anders delen.  Jij stelde me een vraag.  Je stelde me een vraag betreffende iets dat me gegeven werd, en ik weet dat iedereen die dit leest terug zal gaan naar dat….

K:  Juist.

M: ... Omdat het heel belangrijk is.  Toen ik aan boord was van ’t ruimteschip in 1988, had ik heel interessante herinneringen van mijn jeugd die terugkwamen, omdat het was uit een tijd dat ik een heel jong kind was, ongeveer vier of vijf jaar oud, toen ik aan boord van ’t schip werd genomen.  En deze herinnering kwam heel, heel helder bij me op.  Ik ga er echt in detail op in in dit boek, omdat het een sleutelpunt is voor mezelf betreffende dit fenomeen.

Nu, om dit verhaal aan te snijden en in een paar zinnen te plaatsen: Ik werd aan boord van een ruimteschip genomen toen ik vier jaar oud was, en gedurende dat moment, hebben deze wezens me iets gegeven en ze vertelden me dat ik ’t moest verbranden.  En ze zeiden dat ik op een dag  zou weten waarvoor het diende en dat ik terug zou gaan en ’t zou vinden.

Dit wordt me voortdurend gevraagd omdat ik er in detail over geschreven heb, gedurende de loop van mijn leven.  Dit ding blijft naar boven komen, telkens opnieuw.  Ik heb het nog niet teruggevonden.  Ik ken de buurt waarin het zich bevindt, maar ik heb het nog niet teruggevonden.

Alweer is de vraag: Is dit mijn verbeelding?  Absoluut niet.  Omdat ik veel te veel bevestigingen heb gekregen van deze informatie door de jaren heen, één specifiek die 35 jaar na de feiten –of sorry, 36 jaar na de feiten- terugkwam en een heel heldere, heldere indicatie was dat deze herinneringen die terugkwamen absoluut kristal helder waren.

Dus, is het daar?  Ik geloof dat het zich daar bevindt.  Heb ik het teruggevonden?  Neen, dat heb ik niet.  Zal ik jullie laten weten wanneer ik ’t terug gevonden heb?  Ik denk dat de wereld ‘t zal weten als ik ’t heb teruggevonden.

Het pad waar ik op heb gezeten gedurende de laatste jaren van mijn leven, sinds 2003, heeft een heel ingewikkeld verloop, wat mijn drijfveer is.  En dit object zit constant in mijn hoofd.  En wat ik bemerkt heb, sinds 2003 tot vandaag, is dat de beelden ervan duidelijker en duidelijker en duidelijker worden.  Dus, betekent dit dat het naar me terugkomt?  Ik geloof van wel.

Dus, ik denk dat we allemaal, inclusief ikzelf, omdat ik dit leven leef, omdat het elke dag zo diepgaand is, zelfs voor mij, en om de dingen die ik ervaren heb in ’t verleden en ik niet anders ben dan wie ook, daarbuiten,   aan ’t wachten, zijn om te zien wat er hierna volgt.

K:  Wel, hartelijk dank, Miriam.  Ik noem je Miriam Blauwe Ster.  En er is een betekenis verbonden aan de Blauwe Ster die je nog niet vermeld hebt.  Zou je hier kort over willen vertellen?

M:  Ja.  De Blauwe Ster is een voorspelling van de Hopi mensen.  En nogmaals: ik spreek niet in naam van de Hopi mensen.  Hoe dan ook, toen ik aan boord van ’t ruimteschip was in 1988, vertelden ze me dat op een dag een ster zou opduiken in de hemel die voor iedereen zichtbaar zal zijn.  Niets of niemand zou zijn aanwezigheid kunnen verbergen voor de wereld, en het zou een teken zijn voor de mensen dat het einde dichtbij is en dat het tijd is om zich voor te bereiden.

In 2003, toen ik door Hopi land ging en terug naar huis keerde, ging ik online en begon te zoeken naar de Hopi, in een poging om informatie over hen te vergaren.  En het was toen dat ik de Hopi voorspelling vond, die identiek is aan de creatie mythe, over de informatie die me gegeven werd betreffende de Hopi mensen.

Dus, de Blauwe Ster is een voorspelling van de Hopi mensen, en mij werd gezegd dat de ster zou verschijnen, zoals de Hopi’s beweren.  Dus, wat ik voorstel is, dat je je eigen onderzoek doet over deze mensen en over alle inheemse mensen op de aarde.  Het zal je veel inzicht geven en een spiritueel begrip.

K:  Maar, er was niet zo lang geleden een blauwe ster in de hemel.  We reden door New Mexico op dat moment en de mensen gaven er commentaar over.  Je weet niet exact of dat de Blauwe Ster was?  Heb ik ’t bij ’t juiste eind?

M:  Omdat de Blauwe Ster een voorspelling is van de Hopi mensen, kan ik niet met zekerheid zeggen of dat wel of niet de Blauwe Ster is geweest.  Maar, dat was een komeet die ontplofte.  Het was…. Het is 17P/Holmes.  Als je het wil opzoeken, het zal je meer informatie geven.  En dit was een komeet die onderzoekers en astronomen verbaasde, om wat het resultaat was. Het ontplofte en over de ganse aarde was de hemel blauw gekleurd.  Het was heel, heel duidelijk op dat moment. Ja.

Klik hier  voor het video interview

__________________________

Steun Project Camelot - maak een donatie: Donations are not tax deductible for U.S. citizens. Dank u voor uw hulp. Uw gulgevigheid maakt dat wij door kunnen gaan met ons werk.	Bill Ryan en Kerry Cassidy kerry@projectcamelot.org bill@projectcamelot.org